Mijn wintersport verhalen
Copyright © 2017
Auteur: [Henk Buis]
Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen zou zomaar waar kunnen zijn. Niets in deze uitgave is geconfabuleerd en mag zonder schriftelijke toestemming worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook.
Reisverslag Arabba 2017
Naar Arabba
Vrijdag avond 20 januari, iets over zeven reed ik “de kade” op van station Noord Alkmaar die bevolkt was met skikring leden, geduldig wachtend op de bekende Peerenboom bus, ik zag veel bekende gezichten, het doet me altijd weer aan een schoolreisje van vroeger denken.
Om half acht reed de bus, gevuld met gestaalde oudere jongeren op weg Arabba, mijn favoriete plaats, niet voor niets staan de Dolomieten op de Unesco wereld erfgoed lijst.
De over olijke chaffeur deelde mee dat er geen koffie geserveerd werd, het water systeem van de bus was bevroren maar dat zou recht gezet worden op de terugreis (dus niet, weet ik inmiddels)!
Toeval of niet, net als vorig jaar zat ik weer pal achter Fred die een hele tijd geleden op 20 januari het levenslicht zag, de jarige deelde stroopwafels en drank uit, voor het eerste had ik geen interesse het tweede item sprak me meer aan.
De door Fred uitgedeelde alcoholische versnaperingen, Cuarenta Y Tres (een zoete Spaanse likeur) en Zeewater (een rum punch gemaakt door Egmondse druïden) misten hun uitwerking niet, daar kan geen oxazepammetje tegen op, ik sliep als een os.
Rond 11.00 uur reden we Arabba binnen, ondanks de sneeuwdans (een variant de regendans van kabouter Plop), die we onder leiding van ons aller voorzitter Cees hadden uitgevoerd tijdens de nieuwjaars receptie, was er geen vlok te bekennen in Arabba!
Een sneeuwvrij Arabba
Zaterdag morgen, na aankomst werden we aller hartelijkst ontvangen, koffie en gebak ons aangeboden door het management van hotel Porta Vescovo, chapeau!
Verrassend (te)snel waren de kamers beschikbaar en ging ik met kamergenoot P naar de eerste verdieping, kamer 102.
Oeps, de deur ging niet open met onze hightech hotelkeycard, ook die van de buren deed het niet en de buren daar naast ook al niet, che dizgrazia!
De snelheid van de receptie was ten koste gegaan van de accuratesse, na wat geshuffel met keycards kon een ieder z’n eigen tijdelijk verblijf betreden.
Bagage uitpakken is niet mijn ding, snel m’n ski-outfit uit m’n koffer gevist en m’n koffer weer terug gezet, nog lekker vol met dingen die ik deze week toch niet meer nodig had!
Hierna, gewapend met m’n paspoort naar de Skipas office gesneld om aldaar de voordelige 65+ halve dag regio skipas aan te schaffen. Deze keer hoefde ik mijn paspoort niet te laten zien en realiseerde mij dat ik inmiddels een 65 jaar plus kop heb.
Met deze prijspakker onder de skipassen wat rondjes geskied onder een stralende zon in een wat futuristisch ogend landschap, witte strepen, geplakt tegen bruine bergen. Het skiën op deze poederige witte strepen ging echter perfect, Italianen zijn niet alleen meesters in het maken van ijsjes, ook het maken van sneeuw hebben ze in de vingers.
Toen de laatste zonnestralen verdwenen waren werd het snel koud en zocht ik met m’n mede skiërs hotel Porta Vescovo op waar de traditionele welkomstborrel reeds op ons wachtte.
Vol overgave stortte ik mij op de hapjes en drankjes, nomnom, een sterk begin!
Na de welkomstborrel in een ruk door naar het diner en na het dessert, in het kader van rustig afbouwen nam ik nog een grappa toe, daarna bedtijd, mijn wekker stond op 06.40 uur, ruim anderhalf uur vroeger dan ‘normaal’.
Zo blauw
Het was koud
Zondag 22 januari, een volledige volle ski dag. Het eerste ontbijt in hotel Porta Vescovo, ik verwende mezelf met uovo strapazzate con lardo (roereieren met spek).
Toen ik het ski hok uit liep bemerkte ik dat het best fris was, wat zeg ik, het was koud.Min 13 °C op 1844 meter
Daarna snel met de locale impianti di risalita (lokale stoeltjeslift) Burz naar de gelijknamige top (1943 m), oeps, de groep was groot, veeeel te groot en ter plekke werd besloten om te splitsen, Fred en Simon namen het voortouw als groepsleiders met elk een achttal trouwe discipelen.
Ik werd bij Fred ingedeeld, unaniem werd besloten om het de eerste dag niet al te dol te maken, ergo, Alta Badia is dan een logische keuze.
De koffiestop was bij Punta Trieste (de uiltjes) en genoot daar van m’n eerste ‘heisse Oma’, beter bekend onder de italiaanse naam bombardino.
Hierna onder een ongelofelijk strak blauwe hemel lekker door het Alta Badia gecrossed. We besloten om in St Cassiano te gaan lunchen bij Pic Prè, een uitstekend restaurant halverwege de afdaling van de PizSorega. De spaghetti aglio e olio (een specialiteit uit Napels met heeeeel veel knoflook), bestrooid met wat formaggio pecorino is een aanrader.
Even bij poseren bij Pic Prè met Dicky en Elly
Frau Anna, al weer maandag 23 januari, via Corvara zouden we naar Ortisei gaan.
Net voor de top van de Passo Gardena ligt rifugio Jimmy die, naar men zegt, de beste grappa’s van Gardena heeft. Vanwege het vroege uur lieten we de grappa toch maar even schieten!
Na de Dantercepies afdaling tijd voor de koffiebreak in Selva bij de Kronestube.
De Kronenstube loop je tegen aan als je de dorpsstraat oversteekt als je van de Dantercepies afdaling komt, een dorps café met prettige bediening gehuld in Dirndl jurken, ik denk dat ik voor mijn Tonnie ook zo’n jurk ga kopen, zo’n mooie coup, zo mooi uitgesneden!
Voor mij geen espresso macchiato doppio maar gewoon een ‘heisse Oma’ zoals ze het drankje hier in het duitstalige Wolkenstein noemen.
Hierna verder richting St. Christina via de pittige Super G Saslong worldcup afdaling.
Deze afdaling start bovenop de Ciampinoi op 2249 meter en na 3,5 km bergafwaarts bereik je de finish in St. Christina, ik zag dat de snelste tijd in de afdaling, gepubliceerd op een score bord, op 1.58 staan, mm, mijn tijd lag daar ‘iets’ boven!
Nadat we allen veilig de finishlijn gepasseerd hadden het treintje naar de Seceda gepakt.
Via de bekende rode piste van het Anna dal als een speer naar ons lunchadres geskied, de Val d’Anna Hütte waar we ons tegoed deden aan een zeer smakelijke lunch waar ik mezelf enigszins inhield maar Peter ging helemaal los op de lokale caloriebom, de Kaiserschmarrn die waarschijnlijk de beste van Valgardena is.
Ruim voor vijven terug in de hotelbar, de place to be om ’bij te praten’, de kraamkamer van memorabele gesprekken.
Het gesprek kwam uit deze keer op het rijke roomse leven met de bijbehorende sexuele moraal van niet zo heel lang geleden, gezinsplanning, emancipatie, romantiek enz, altijd een dankbaar onderwerp.
Wat te denken van het volgende, waar gebeurde verhaal, die een inkijkje geeft in de toen geldende (sexuele) mores: Mijnheer pastoor komt langs en na de gebruikelijke sigaar en cognac zegt mijnheer pastoor tegen het (Groningse) echtpaar, het is al weer een tijd geleden dat jullie gezinsuitbreiding kregen … enz. enz.
Toen mijnheer pastoor vertrokken was vroeg de vrouw des huizes gevoelsvol “Mos mie vanaovend nog bruuken* Hendrik ?” tja, dat was de romantiek van weleer!
* bruuken=gebruiken
Eight bombardino’s
Dinsdag 24 januari, de Lagazuoi afdaling was voor vandaag de uitdaging.
De koffiebreak was bij de Rifugio PuntaTrieste (de uiltjes) en we ploften neer op het heerlijk beschutte zonnige terras.
Peter ging naar binnen om de bestelling door te geven, één bombardino en zeven koffie (was de bedoeling).
Toen de ober het terras opkwam had hij “eight” bombardino en 7 koffie, tja één en eight lijken op elkaar, hij had duidelijk acht bombardino’s verstaan.
Peter lostte dit soepeltjes op door deze acht bombardino’s voor zijn rekening te nemen, chapeau voor Peter!…..
Hierna met taxi busjes naar Passo Valzarego en via de schitterende rode afdaling naar Armentorola terug geskied.
Laat geluncht bij het vertrouwde La Brancia, ik nam een Fettucine al ragú di selvaggina en daarna rustig aan de terugreis begonnen via de blauwe pistes van het Alta Badia gebied.
Zo als bekend kan je de Sellaronde links of rechtsom skiën, respectievelijk de Oranje of de Groene ronde maar tijdens de borrel hoorde ik Marcel zeggen dat hij de “bruine” route had genomen, is dit een geheime overdwarse doorsteek/route of is hij gewoon een tikje kleurenblind?, ik ga het hem binnenkort vragen!
Hot seats
Woensdag 25 januari Via de Oranje sella ronde richting Monte Pana. Met de gondel naar de top van de porta Vescova (2478 m), het was erg rustig dus verantwoord om vol gas naar het dalstation te racen. Aangekomen in Pont de Vauz raadpleegde ik m’n Ski Tracks App om te kijken hoe hard het was gegaan, heeeel snel, ik durf het haast niet te zeggen maar voor de komma stonden 3 cijfers!
Verder geskied richting Monte Pana, onderweg een ommetje gemaakt om de nieuwe 8 persoons stoeltjes lift ‘Gran paradiso’ uit te proberen, een futuristisch uitziende lift met blauwe transparante wind kappen en …… stoelverwarming zodat je na de verkwikkende rit met lekker verwarme billen uitstapt, super!
Bij de Monte Pana aangekomen de klassieke, Alpha, Bravo en Charly afdalingen gedaan en de terugweg aanvaard.
Bovenaan de Ciampinoi aangekomen ging het fout, Dicky stapte ongelukkig uit de stoeltjes lift en met een van pijn vertrokken gezicht ging ze verder. We stopten bij de eerste de beste hütte die we tegen kwamen, de Baita Hütte Saslonch om Dicky de gelegenheid geven bij te komen.
Hierna de, vooral voor Dicky de vervelende ijzige zwarte “3” afdaling naar Selva gedaan.
In Selva aangekomen besloot Dicky de reis per taxi te vervolgen naar de eerste de beste (privé) kliniek, Elly ging met haar mee zodat we met een uitgedunde groep de huisreis via Corvara aanvaardden, tegen 17.00 waren we ‘thuis’.
Het taxi busje van Dicky, Elly zie je nog net instappen
Thea had de zwarte piste Burz in Arabba moeten verlaten met een gebroken schouder en een gebroken arm (zowel ellepijp en spaakbeen) toen ze een paaltje raakte.
Op het moment van dit schrijven gaat het al weer beter met Thea, met haar rechter arm kan ze al weer whatsapp berichtjes typen en een broodje smeren, haar schouder is een ander verhaal maar ook dat komt goed, de botgroei heeft z’n tijd nodig, 6 maart a.s. wordt er van de schouder een foto genomen om te kijken of de breuk voldoende is geheeld.
De blessure van Dicky was van lichter aard, rond 20.00 uur kwam Dicky terug in ons hotel, een gebroken kuitbeen rijker.
Het hoogtepunt van de week
Donderdag 26 januari, op tijd aan het ontbijt. Dicky betrat wat onhandig de ontbijt zaal, het lopen met krukken is toch een speciale discipline. Marcel zag echter dat haar krukken fout afgesteld waren, veel te laag en met een paar handige ingrepen stelde hij de juiste lengte in, veel beter zei Dicky en ze liep opeens een stuk kwieker.
De behandelend arts had haar verteld dat haar kuitbeenbreuk een ‘mooie’ breuk was, dat verraste haar echter niet, ze zei, “ik heb altijd mooie breuken”.
Na het ontbijt snel naar het vertrekpunt gesneld, het was namelijk een speciale dag, wat zeg ik, het hoogtepunt van de week, ik had een gourmet skisafari in het ALTA BADIA gebied voorbereid, een mini kopie van het SLOPE FOOD evenement (wat hier altijd in december plaats vindt).
Ik had ruim van te voren een tafel voor 12 personen gereserveerd bij Hotel Restaurant Armentarola, beoordeeld met drie vorkjes in de Michelin gids, ter verduidelijking, drie vorkjes staat voor “zeer goede standing”, vaak het voorportaal van een Michelin ster.
Helaas waren er twee afvallers, de geblesseerde Thea en haar “personal mantelzorger” Irma die haar gedurende het verblijf in het ziekenhuis bijstond, best wel heftig want zelfstandig eten zat er voor Thea even niet in, ze moest de eerste dagen “gevoerd’ worden, geen probleem voor Irma, wat een GEWELDIGE meid.
Voor deze speciale dag was ik de zelfbenoemde gids en monter ging ik op pad met ‘mijn’ lekkerbekken.
Dit zou een ‘rustige’ dag met een ruime koffie-break en nog veel ruimere lunch worden.
De avond ervoor had ik nog uitvoerig de kaart bestudeerd en had berekend dat als we via de Pralongia II zo naar Punta Trieste (de uiltjes) konden skiën om daar de eerste pauze te houden, misschien kon ik daar dan ook een sigaartje roken in de zon!
De pralongia II (2157 m) ging perfect, nog even een kort oversteekje en we zouden dan precies bij de uiltjes uitkomen!
Oeps, iets ging er verkeerd, ik nam een foute afslag, we kwamen uit op de blauwe 9A die precies de andere kant opgaat.
Als adspirant gids een blamage, ik had jammerlijk gefaald en behoorlijk wat reputatieschade opgelopen alhoewel het toch verrassend snel goed kwam, we kwamen nu uit bij Ütia Malga Saraghes, ook een prima stop en de bombardino aldaar was van zeeeeer hoge kwaliteit.
Na doelloos wat rondjes te hebben geskied in het Alta Badia gebied meldden wij ons iets over twaalf bij de gerant (Rocco) van hotel/restaurant Armentorola en schoven aan aan de met damast beklede (en zo heurt het) gereserveerde tafel van het heerlijke terras.
Aan tafel in Armentorola
Er werd gestart met een Kir Royal, het royal deel, normaliter champagne werd echter vervangen door het veel vriendelijker geprijsde prosecco, een geslaagde start van het aperitief.
De wijndrinkers onder ons (ook mijn ding maar dat had u vast al vermoed) kozen unaniem voor een Südtiroler Hofstätter Gewurtztraminer als begeleidende wijn.
Daarna begon het grote bestellen, wat neem jij, is dat lekker, wat is dat, altijd een gezellige fase van het ‘tafelen’ en toen ieders bestelling was afgerond kon het (eet)feest beginnen.
Marcel en Janny hadden een specialiteit van het huis besteld, super verse steak tartaar die ter plekke door Rocco aan tafel werd toebereid (met de door jou gewenste ingrediënten).
De steak tartaar is een beleving op zich, wordt aan tafel door Rocco bekwaam bereid
Zelf hield ik het op gamba’s gevolgd door risotto met paddestoelen en herten biefstuk en gebakken ijs als dessert #nomnom.
Tot volle tevredenheid namen we, ruim twee en een half uur later gespijsd en gelaafd afscheid, wat Euro’s armer maar een culinaire ervaring rijker.
We keerden dus om om zo de Oranje (bruin voor Marcel) Sella Ronde te nemen richting Belvedère en via Selva weer terug te skiën.
Bij de Piz Seteur aangekomen (nee de Gogo Girls waren er niet, je weet toch dat die alleen op dinsdag en donderdag optreden) sloeg de honger toe en we besloten bij Utia Sole de lunch te gebruiken, een klein maar goed restaurant, omschreven als “Bodenständiges Essen und Getränke in einer Traumkulisse, zubereitet und serviert von sehr, sehr netten Menschen” en daar ben ik het volkomen mee eens.
Elly zag een groepje mensen iets “geks” drinken en vroeg toen wat het was, het bleek te gaan om het drankje “Calimero” voor ons (nog) onbekend après-ski drankje, een variant op de bombardino, dus advocaat, rum en slagroom met dit verschil dat hier ook nog koffie aan wordt toe gevoegd.
’s Avonds het gebruikelijke (vrijdagse) visbuffet in Porta Vescovo, de bedienig wordt steeds zwieriger, ik hoorde de gerant ‘cara mia’ tegen Irma zeggen wat ik toch moet vertalen als ‘mijn schat’ (en hij heeft gelijk).
Zaterdag 28 januari, alweer de laatste dag en traditiegetrouw maken we het dan niet te dol, de lat lag niet al te hoog, het heilig kerkje, Sasso di Santa Croce in Pedraces was ons doel voor deze dag. Bij La Villa gekomen stonden we even in dubio, nemen we de zwarte Gran Risa World Cup afdaling of de rode naar La Villa, we kozen de rode, met z’n ijzige plekken leek ons de gran Risa niet de beste keus, iedereen wilde deze laatste dag ‘heel blijven’.
Bij het kerkje aangekomen besloten we een vroege lunch te nemen, het middenstation heeft twee uitstekende restaurants, rifugio Nagler en rifugio Lee, we gingen voor Nagler, ik bestelde daar een Wiener Schnizel mit rost kartoffel die wel lekker was maar veeeel te groot, dapper hapte ik door, iets laten staan past mij niet. Na deze copieuze lunch de terugweg aanvaard, via de Piz la Ila gondel kwamen we uit bij de beroemde Moritzino nachtclub (op 2100 meter hoogte), de club waar Brigitte Bardot ooit een vorkje prikte in een kreeft die haar toenmalige vriend playboy Günter Sachs speciaal voor haar per helicopter uit Venetië had laten overkomen!
’s Nachts vind je hier veel BI-ers (bekende Italianen) maar ook overdag is er vaak iets speciaals, toen wij zo rond 14.00 uur bij de Moritzino nachtclub aankwamen waren we getuige van een muzikaal evenement, verrassende jazz met een saxofonist die de sterren van de hemel speelde.
Jazz op hoog niveau
