Zaterdag morgen 12 maart, op tijd opgestaan om vanuit ons huis in de Provence naar de nieuwe bestemming van de skikring, Brides les Bains te rijden, ik had er zin in.
Brides les Bains, niet echt bekend als ‘the place to be’ voor skiers is beter bekend als kuuroord maar heeft een uitstekende verbinding met het immense Les 3 Vallées skigebied.

Na ruim 3 en een half uur full speed op de péage arriveerde ik in Brides les Bains, geen vlok te bekennen, best wel een vreemde gewaarwording maar de geringe hoogte van Bides les bains slechts 600m verklaart dit wel.

Snel m’n auto geparkeerd en de lobby van hotel Sovoy ingestapt waar ik de reeds gearriveerde skikringers trof, een hartelijk weerzien volgde.

Besloten om s’ middags niet te gaan skiën dus alle tijd op m’n spullen structuurloos in te ruimen.
Daarna het dorp verkend om zo tegen half vijf terug te keren naar het Savoy hotel waar het vanaf vijf uur happy hour bleek te zijn, een gouden greep van de directie!!

De hotel bar was anders dan anders, deze had een zeer vriendelijke doch Fawlty Towers achtige bezetting, een biertje bestellen op kamernummer gaf geen probleem, cash betalen was echter andere koek, dan stuurde de barkeeper je door naar de receptie, de receptie  vroeg aan de barkeeper wat het bedrag was, dan voerde de receptie medewerker het bedrag in in desktopcomputer en liep daarna naar een kleine kluis, opende deze, legde het geld er in gaf je dan het eventuele wisselgeld terug, een complexe en tijdrovende handeling zeker als er een paar mensen tegelijk wat bestelden!
De eerste keer dat het fust leeg was stond ik toevallig bij de bar, het duurde nogal lang en ik vroeg de barkeeper of er iets aan de hand was, de barkeeper vertelde mij dat alles onder controle was maar dat een vat verwisselen toch wel een quart d’heure (kwartiertje) duurde, even wachten dus, iedereen was erg druk met het aanslaan van het nieuwe vat (zie foto).

Op de foto de bedrijvigheid in de bar tijdens het aanslaan van een nieuw vat bier, van links naar rechts Sybil, Basil en (staande op de bar) Polly, Manuel (niet zichtbaar was druk in de kelder)

S’ avonds 19.15 het eerste diner in het Sovoy hotel, als entree salade met zalm en garnaal, het plat de resistance was een kip gerecht gevolgd door een keuze uit het kaasplateau en als dessert mouse au chocolat, chapeau, een sterk begin van het restaurant van het Savoy hotel.

Schrikken

Zondag, de eerste skidag. Om 08.45 uur spoedde ik mij naar de skilift van Brides les Bains, de Olympe 1, een nogal gedateerde skilift bestaande uit ‘eitje’ waar maximaal 6 niet al te grote personen in pasten en uitkomt in Meribel Centre, inderdaad het middelpunt van het Les 3 Vallées gebied. Omdat de skilift zo’n 300m omhoog lopen is had bijna iedereen een kluisje gehuurd waar je je ski’s en schoenen kon parkeren zodat je niet elke dag met zware skischoenen en ski’s op je schouder omhoog hoefde te sjouwen, Piet en ik waren de uitzonderingen, wij maakten geen gebruik van deze skikluisjes en hebben dit niet als een nadeel ervaren, eigenlijk best een goeie warming-up zo elke morgen.

Deze eerste ski dag meteen naar Val Thorens waar het met veel weekend skiers druk was en we prompt Ary en Anna kwijt raakten.
Gelukkig had ik hun telefoonnummer en waren ze spoedig weer met de groep verenigd.

Hierna terug naar het Meribel gebied om daar de lunch te gebruiken, we kozen het op de piste gelegen La Sitelle als lunch adres uit, een foute keuze!

Een eenvoudige kop soupe du jour voor € 12,-, een bord spaghetti voor € 19,-, niet bepaald prijspakkertjes en ondanks dat ik wist dat het Les 3 Vallées gebied niet tot de goedkoopste skigebieden behoort  was het toch even schrikken zo’n eerste dag.

Culinaire diepte punt

Maandag, om 06.50 gewekt door een vrolijk deuntje uit m’n telefoon en onder de douche gesneld.
Hierna was m’n roommate, Piet aan de beurt, Piet heeft een ander ochtend ritueel dan ik, zeker wat het scheren betreft, daar waar ik met mijn stoppelbaard snel klaar ben (met een ouderwets mesje) heeft Piet een uitgebreid electrisch scheer ritueel, bestaande uit twee (scheer)fasen.
Fase 1 is het bewerken van alle stoppels met een zeer luidruchtig electrisch scheerapparaat (die herrie komt omdat het apparaat al 15 jaar oud is vertelde Piet). Daarna volgt fase 2, het bakkenbaard scheer ritueel, beiden doet hij ZEER grondig en zo is hij ongetwijfeld de best geschoren skier van de skikring Alkmaar waar ik best een beetje trots op ben.
Na het douche/scheer ritueel door naar de ontbijt zaal, het bleek dat Jan ontbrak, hij was geveld door een hevige aanval van “la goutte” (jicht).

Na het uitstekende ontbijt snel m’n skikleding aangetrokken en begonnen aan de ‘power walk’ naar de Olympe 1, de eitjeslift van Brides les Bains
Het eerste doel voor die dag was La Tania waar we ook de koffie stop hielden. Na deze stop door geskied naar Courchevel-le Praz, Courchevel-Village, Courchevel 1850 om vervolgens te eindigen bij Courchevel Moriond 1650 waar we gingen lunchen.
Courchevel-Moriond 1650 is niet veel, wat zeg ik, het is een gat, we belandden in een onaanzienlijke snackbarachtige zaak met de bijbehorende frietkot gerechten, helaas waren we te laat om wat anders te zoeken en zo verlaagde ik mij tot een hotdog met een rare dikke vette worst, mensen die mij kennen weten hoe erg ik dit vind en tot overmaat van ramp waren er alleen maar frisdranken zoals cola, redbull en andere veel te zoete drankjes beschikbaar, het was een vreselijke en heb er 3 nachten land van gedroomd.
De terugreis ging voorspoedig, we besloten om niet in Meribel Centre in te stappen (de Olympe 3 list) maar een ski station verder bij het dorpje Le Raffort (Olympe 2).
Dit was een leuke afdaling door de bossen, de sneeuwlaag was dun tot zeer dun en toegesneden  voor behendige skier die geen problemen hebben om tussen rotsblokken te slalommen, geen probleem dus voor ons en we bereikten probleemloos het Le Raffort station.

Mooi op tijd terug voor de après ski, Sybil, Basil, Polly en Manuel stonden al klaar om ons te laven en het werd, mede door de sympathieke happy hour prijzen een gezellige boel.

Jan verlaat ons

Dinsdag, de dag begon triest voor Jan, hij ging terug naar Nederland, de jicht was te pijnlijk, een onfortuinlijk einde van zijn ski vakantie (hij maakt het nu weer goed).

Elly kwam later, zij was die morgen druk geweest met het regelen van Jan’s terugreis maar rond het middaguur was ze weer bij ons, mooi op tijd om een lunch adres te zoeken.
We waren inmiddels in Saint Martin de Belleville gebied beland en stopten bij het eerste de beste restaurant wat we tegen kwamen, mm, dit was het niet, het restaurant had een tweetalig menu, Russisch en Frans, we besloten snel om wat anders te zoeken want een Russisch menu betekend steevast “aangepaste” prijzen!
Een stop verder vonden we een sympathieke berghut, het Plat du jour was een Canard a la Orange, zeer smakelijk en normaal geprijsd.

Terugweg weer via de rode Rafford afdaling die nu echter fermé was, we negeerden dit bord, het slalommen werd venijniger maar het was nog steed ‘te doen’.

Bewolkt

Woensdag, voor het eerst bewolkt, er was die nacht een minuscuul beetje sneeuw gevallen waardoor het geheel er wel erg leuk uit zag.
Omdat het zich niet optimaal was naar La Tania geskied, door de lagere ligging van dit dorp lekker tussen de bomen skieend.
Na La Tania besloot onze onvolprezen gids, FredFred om naar het Meribel gebied te gaan, dichtbij de Olympe lift omdat het weer slechter werd.
Dit bleek een goede beslissing,op de ski borden werden steeds meer rode lampjes zichtbaar, de een na de andere lift sloot vanwege de opgestoken wind en we gingen op tijd terug naar ons hotel.

Frans

Donderdag, zoals gebruikelijk weer op tijd opgestaan (06.50) en na de gebruikelijke was en plas rituelen ruim voor half acht al aanwezig in de ontbijtzaal waar ik mijn bord vollaadde met diverse heerlijke bruine broodjes, een croisantje, een zacht gekookt eitje, een glas jus d’oragne een schaaltje yoghurt en een plakje cake nam, eigenlijk veel te veel maar gezien de gehanteerde tarieven op de piste een juiste beslissssing, te veel honger op de piste slaat simpelweg een te grote deuk in je vakantie portemonnee.

Het is een goede gewoonte om een wisselende tafelzetting na te streven, goed voor de onderlinge contacten. Deze keer zat ik naast Rina en kwam het gesprek uit op ons aller Marian Peerenboom die er helaas niet bij was, ik vertelde Rina dat Marian, niet de jongste onder ons een perfecte spagaat kon maken en liet als bewijs de nog steeds op mijn telefoon aanwezige foto zien.

Dat kan ik ook zei Rina!, ik keek haar vol ongeloof aan maar binnen no time was het bewijs geleverd door een perfect uitgevoerde spagaat, heel knap zo s’morgens vroeg tijdens het ontbijt, misschien nog we beter dan Marian destijds.

Na het ontbijt onze gebruikelijke powerwalk naar het dalstation van Brides lesBains, het doel voor deze dag was Les Menuires.

Nog geen half uur onderweg ontdekten we dat er iemand ontbrak, het bleek Frans te zijn, we waren hem kwijtgeraak.

Ook nu bracht de telefoonweer uitkomst (hoe deden wij dat vroeger) en na wat telefonische aanwijzigingen voegde hij zich later weer bij ons op het terras van les Menuires.
Dan volgt geheid de discussie hoe het komt dat er iemand fout gaat/zoek raakt en….wiens schuld dit is. Welnu dat laatste was overduidelijk voor Frans, hij was niet in de fout gegaan, wij waren de oorzaak, m.a.w. wij waren alle acht in de fout gegaan!! wij noemden dit later “een fransje”.

Na de koffie stop, weer helemaal compleet togen we naar de Masse 1 en Masse 2, een  flinke puist van 2804 meter in het Les Menuires gebied.

Terug van de top van de Pointe de la Masse namen we nog een keer de oude stoeltjeslift Roc Noir, je kent ze wel, zo’n antieke ouwe liftjes hebben de neiging om keihard tegen je kuiten te klappen de zogenaamde kuitenklappers, hier ging het fout, net ingestapt viel Frans uit deze antieke lift en kwam lelijk op zijn schouder te recht, met een van pijn vertrokken gezicht vervolgde hij de terugweg, een vervelende blessure rijker.
Die avond, de 17^e maart is Saint Patrick’s day, een Ierse feestdag, iets wat mij normaliter totaal ontgaat maar  tot mijn verbazing werd Saint Patrick’s day in Brides les bains uitbundig gevierd met o.a live optredens van diverse bands in het dorp.
Het merendeel van de skikringers ging hier naar toe, ze kwamen terug met groene hoedjes en glinsterende sterren geplakt op het gelaat maar ik behoorde niet tot deze feestgangers, ik was in de bar blijven hangen en had daar diepe enigszins macabere gesprekken gevoerd over “het leven”.

Wat te denken van het interview wat ik kort daar voor had gehoord van Maarten Spanjaard over zijn vriend Rijk de Gooyer, kort voor zijn dood vroeg Maarten aan Rijk wat er op zijn grafschrift zou komen te staan, zonder aarzeling zei Rijk, “Hier ligt de Gooyer, hij kan niet dooier”, mm, mooi gezegd, ik kwam tot “Hier ligt Buis, hij komt niet meer thuis”.

De rest van de avond verliep lichtzinniger, mijn tafelgenoot voor die avond was ons aller voorzitter Cees en de serveerster voor onze tafel was Dilnaz, een blonde Russin die ons enkele Russiche woordjes leerde (nee ik zeg niet welke, vraag dat maar aan Cees).

Cime Caron

Vrijdag, het programma voor deze dag de Cime Caron in Val Thorens, een beest van een berg met z’n 3200m bereikbaar via een giga gondel met ruimte voor 150 personen, een belevenis op zichzelf.
We arriveerden mooi op tijd in Val Thorens en hadden de koffie stop in de mij zeer bekende bar “The Frog and Rosbeef” bekend als de hoogste bar van Europa waar ik in mijn jonge wilde jaren heel wat avonden ben doorgezakt, nostalgie alom, leuk om dit weer terug te zien

Peter ontmoet een vrolijke, met Saint Patrics Day getooide hoed bezoeker van de “The Frog and Rosbeef” in Val Thorens.

Na de pittige afdaling van de Cime Caron een pizaatje gegeten in Valthorens en de terugreis gestart.

Opeens was ik de groep kwijt, na het gebruikelijke telefoontje zag ik ze weer en toen ik weer bij ze was zei ik, waarom gingen jullie fout!!, oeps, nu deed ik het ook, ik deed een “fransje”.

De terugweg ging ook niet helemaal vlekkeloos, we kwamen twee keer in Les Menuires terecht, twee keer dezelfde lift (Roc 1), FredFred was tijdelijk even off-line maar gelukkig kwamen op tijd terug in het Savoy hotel.
Het menu voor de vrijdag was raclette, niet mijn favoriete voedsel, ik had wat anders besteld maar begreep dat het best lekker was, de volgende keer bestel ik ook gewoon de raclette, het blijft een gezellig gebeuren dat geknoei met afgeschraapte kaas.

De chef himself druk met het schrapen van de kaas (racler = schrapen)

Smoke detector cooking

Zaterdag, alweer de laatste dag, altijd rommelig maar daar ik met de auto was kon ik al m’n spullen s’morgens al definitief in de auto kwijt.
Op het programma voor die dag stond de Mont du Vallon in het meribel gebied, een serieuze berg van 2952 meter.

We begonnen echter in Saint Martin de Belleville en hadden daar een heerlijk lange koffie stop, een laatste dag waardig.
Hierna door naar de Mont du Vallon om via de rode Combe du Vallon afdaling terug te gaan naar Meribel Mottaret,  op naar de lunch waar Elly het aan de stok kreeg met een paar lompe Russen.

Na de lunch hield ik het, samen met Peter voor gezien en we skieden via de Roc de Fer en het inmiddelds heel dun besneeuwde bospad terug naar het midden station van Le Rafford.

Peter en ik waren om16.00 uur terug en startte de auto om exact 16.30 richting Provence.

De terugweg verliep wat rommelig, ik heb zo’n chip achter m’n voorruit die de péage poorten automatisch open laat gaan, mm, deze keer echter niet. Bij Albert Ville ging het al meteen in de fout, bij Grenoble idem dito, ik was het spuugzat.

Waarschijnlijk was de ingebouwde batterij uitgeput, tot twee keer toe verdomden die slagbomen open te gaan met natuurlijk altijd met een rij geïrriteerde Fransen achter mij.
Bij de laatste tolpoort doorgang (Valence-Bollène) hield ik het voor gezien en heb toen maar ouderwets een ticket getrokken (heb inmiddels een nieuwe chip ontvangen).
Om precies 20.00 uur was ik thuis, Tonnie had wat lekkers (kip) op het vuur gezet maar door alle commotie bij m’n thuiskomst dit even vergeten. Plotseling klonk een luid gepiep, het bleek de rookmelder te zijn, de kip was nu wel erg gaar, het zogenaamde smoke detector cooking.
Hierna maar een broodje ham genomen, het einde van een fantastische ski-week.