Copyright © 2019
Auteur: [Henk Buis]
Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen zou zomaar waar kunnen zijn. Niets in deze uitgave is geconfabuleerd en mag zonder schriftelijke toestemming worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook.

Reisverslag Les Arcs2019.

De Sunweb bus, vrijdag 15 maart
Op tijd vertrokken naar Purmerend, de opstap plaats voor de reis naar Les Arcs 2000 met de skivereniging Zaanstreek Waterland, ik had er zin in.
De bus arriveerde mooi op tijd, het was helaas geen ‘eigen’ bus maar een ingehuurd dubbeldeks monster van Sunweb.
De achtentwintig Zaanstrekers werden moeiteloos door de bus opgeslokt en naar het upper-deck van de bus gedirigeerd, er kon nog (veel) meer bij en dat zouden we (later) merken.
Iets over half drie vertrokken wij van het Abel Tasman plein in Purmerend om op 16.05 uur te stoppen bij restaurant de Lucht om daar een hapje te eten en om ‘even’ op de volgende lading ski-adepten te wachten!
Kwis vraag voor de achterblijvers, hoe lang duurde de Sunweb stop bij het wegrestaurant ‘De Lucht’?
Het antwoord vindt u op het einde van dit verslag.

A. 1 uur
B. 1 ½ uur
C. 2 ½  uur

Na de ‘tussenstop’ bij de Lucht ging de bus weer verder om in Eindhoven en Maastricht het ophaal kunstje opnieuw te herhalen, nu ging het echter comme il faut en werd de reis snel weer hervat.
Na Maastricht deelden de chaffeurs mee dat er nog een tankstop in Luxemburg zou volgen om daarna in een ruk door richting sneeuw te cruisen.

Tijdens de rit naar Luxemburg kon je bij de chauffeurs koffie bestellen, mm, echter niet zo als ik gewend ben, voor de koffie moest één Euro worden afgetikt, Sunweb heeft iets te veel naar Ryanair gekeken dacht ik en paste beleefd voor dit ‘aanbod’.
De volgende ochtend, rond 06.40 uur stopte de bus in de buurt van Moutier, in de verte zagen de besneeuwde alpentoppen al maar nu eerst even de sanitaire stop en wat ontbijten dacht ik, helaas …. verkeerd gedacht.
Waarschijnlijk door een communicatie fout van de Sunweb bus bemanning waren we gestopt bij een gesloten wegrestaurant dus moest je de nog even je knapzak inspecteren voor eventueel over gebleven broodjes als je nog iets wilde eten.
Over het sanitaire gebeuren wil ik het niet hebben, gelukkig waren er bomen en struiken voor de heren in de buurt van de parkeerplaats.
Als compensatie voor deze semi sanitaire stop was de koffie nu echter gratis!

Een Guinness World Record, Zaterdag 16 maart
Na de stop op de desolate parkeerplaats echter niet getreurd, de sneeuw was reeds in zicht en na de hervatting belandden we zo rond 09.00 uur in ons hotel, hotel club Belambra L’Aiguille Rouge in Les Arcs 2000, een fantastische locatie.

Inmiddels was onze/mijn ski-groep samengesteld en togen we na de gebruikelijke omkleed drukte met onze ski-vouchers naar het uitgifte bureau van de forfaits.
De uitgifte van onze skipassen liep gesmeerd, echter iets te gesmeerd voor Martin.
Toen Martin uit het bureau kwam tastte hij verontrust naar zijn skipas pocket, leeg!
Oeps, hij was z’n skipas kwijt, voorwaar een vermelding voor het Guinness World Record Book skipas verliezen, binnen 20 seconden was Martin z’n skipas kwijt!.
Vruchteloos zoeken in de verse sneeuw mocht niet baten, zo’n kaart vind je nooit meer terug en hij liep het bureau van skipasuitgifte weer in en vertelde z’n verhaal.
Na € 10,- administratie kosten betaald te hebben kreeg hij een nieuw forfait en konden we aan ons ski avontuur beginnen.
Hierna skieden we naar hotel La Vanoise, een van mijn favoriete lunch adressen.
Na de overigens uitstekende lunch skieden we wat rondjes in het les Arcs gebied, zeg maar wat rondjes om de Les Arcs kerk.
Hierna op tijd terug om onze kamer te bezetten/in te richten.
Na het nodige gedoe in het ‘zitbad’ ging ik fris en monter, gewapend met een achttal diner vouchers naar het eerste diner van deze week van hotel Belambre.
Het diner zelf bestond uit een buffet, een gezellige drukte en een ruime keus.
Dorst hebben was geen probleem, met ‘vin a volonté’, een soort bierpomp maar dan voor wijn, kon je gratis wijn tappen, iets wat de gemiddelde Hollander wel aanspreekt, een dikke plus voor Hotel Belambra.
Na het diner, ik nam kip met friet, snel naar bed, de volgende dag zou het serieus skiën worden.

De skipas, zondag 17 maart
Behalve diner vouchers had  ik, zoals je op sommige campings ook wel ziet een polsbandje gekregen, die moest je laten zien als je wilde ontbijten.
Bijna ging ik polsbandloos naar het ontbijt, vergeten om te doen, maar op tijd besefte ik deze omissie, snel mijn polsband om gedaan en naar de ontbijtzaal gesneld, tot mijn teleurstelling controleerde niemand mijn polsbandje.
Na het ontbijt de ski’s uit de geavanceerd, met pincode beveiligde ski-locker gehaald en gaf om exact 09.00 uur acte de présence, de rest van het ‘team’ stond er al.
De bedoeling voor die dag was om voor de lunch naar Champagny en Vanoise te gaan, een mini dorp op 1250 m hoogte maar met de voor mij bekende Club Alpina als lunch adres zou dit het (culinaire) hoogte punt van de dag worden, helaas ging het feest niet door, de piste was fermée à cause de cailloux, dus keien op de piste.
So wie so ging er die dag meer fout, onderweg naar Champagny en Vanoise, op de top van de Roche de Mio net na de geweldige bar à huitres (oester bar)

De oester bar op de Roche de Mio
kwam John in botsing met een snowboarder, niets aan de hand maar net toen we het bord Fermée à cause de cailloux hadden gezien bij de Borseliers stoeltjes lift merkte John dat z’n rits van het zakje waarin hij z’n skipas bewaarde nog open stond, waarschijnlijk gekomen na de aanvaring met de snode snowboarder, hij was echter  z’n pas kwijt geraakt.

Een lichte vorm van paniek sloeg toe, hoe nu verder?
Gelukkig maakte de bediende van de Borseliers lift geen probleem en zo mocht John pasloos met de lift naar boven gaan om vervolgens in een ruk naar het skipas uitgifte bureau bij de L’Arpette lift te skiën, hierna begon het circus.
De overigens vriendelijk beambte stelde voor om een dagkaart a raison van € 60,- aan te schaffen (halve dag kaarten bestaan niet in La Plagne).
Mm, niet blij met dit antwoord, snel vermeld dat John net als het merendeel van ons tot de senioren behoorde hielp een beetje, het bedrag werd teruggeschroefd tot
€ 49,- , nog steeds een rib uit het lijf.
Daar mijn frans redelijk is (ik was mee gegaan als assistent tolk) stortte ik mij vervolgens in de conversatie, de eentalige, dus alleen frans sprekende collega van de beambte toonde zich (aangesproken in haar eigen taal) toeschietelijker en kwam met een Laisser Passer als alternatief, une bonne idée vonden wij en we kregen het waardevolle document, voorzien van twee ´tampons´ mee om probleem en kosteloos de terug reis richting het Les Arcs gebied te kunnen voortzetten.
Tot aan de Vanoise Express gondel ging dit inderdaad goed, het document met z’n twee stempels deed wonderen en dat verbaasde mij niet, zo werkt de Franse bureaucratie.
Toen we in het les Arcs gebied kwamen ging het echter weer fout, de lift fonctionaire accepteerden de Laisser Passer van het La Plagne gebied niet, dit gebied lag duidelijk buiten haar jurisdictie!
Na de nodige discussie in het frans werd er nu, geheel in goed bureaucratische stijl een nieuw document uitgeschreven, nu geen Laisser Passer maar een ADS (Autorisation temporaire De Passage), uiteraard uniquement voor het Les Arcs gebied.
Hierna togen wij probleemloos huiswaarts, het was een rare dag geweest.

De ADS (laisser passer) van John

Restaurant Les Killis, maandag 18 maart
Weer richting Champagny en Vanoise gegaan in de verwachting van de sneeuwval van de afgelopen nacht de afdaling nu wel ‘ouvert’ zou zijn, dus niet!
Enigszins teleurgesteld stopten bij restaurant Les Killis, un restaurant d’Altitude au pied des Télésièges les Quillis et Carella liften  zag er goed uit en we hadden trek.
Naar de bovenste etage gesneld waar een grote tafel voor ons werd vrij gemaakt door de bediening en toen begon het wachten op de bediening, na een kleine drie kwartier kwam de na herhaaldelijk met handgebaren geattendeerde serveerster naar ons toe en zei, jullie hadden beneden moeten bestellen, hier kan dat niet, wij serveren slechts het bij de bar beneden bestelde eten uit.
Niemand meer in de mood en ik zeker niet om de discussie aan te gaan, we vertrokken zonder ook maar iets te hebben genuttigd, snel even een notitie op mijn skikaart gemaakt voor Les Killis met als bijschrift, een ballen tent, a éviter (te vermijden).
Na de terugkomst in Belambre een paar bierjes gedronken en voor het diner mij even opgefrist in het ‘knie bad’ van mijn hotel kamer.
Mijn kamergenoot was al gedoucht, ondanks het verschil in life style, ik ben een nogal bourgondisch ingestelde wijntijger/carnivoor, hij een alcoholvrije vegetariër ging het toch prima met mijn tijdelijke huisgenoot, het feit hij ‘snurkbestendig’ bleek,  was een dikke pré (heb geen wanklank gehoord)!

De ligstoel, dinsdag 19 maart
Voor vandaag stond de Aiguille Rouge (3226 m) op het programma.
Tien minuten voor tijd stonden we bij de Varet gondeltjes, we wilden per se als eerste boven zijn om als eersten door de dan nog maagdelijke sneeuw naar Villaroger af te kunnen dalen.
Dit lukte, we waren mooi op tijd bij de vervolg gondel, de Aiguille Rouge 30 die ons tot 3226 meter  bracht.
De afdaling, het woord afdaling was niet het juiste woord, de race naar beneden was SUPER, super sneeuw en een super lange afdaling van 3226 m naar 1200 m, te gek!
Na deze geweldige tocht gingen we koffie drinken bij restaurant Le Solliet , een schitterend restaurant met schitterende prijzen.
Ik herinnerde mij van een paar jaar geleden nog de prijs van een hamburger met een plakje foigras a raison van €22,- , zal wel niet goedkoper zijn geworden.
Wij gingen slechts voor een eenvoudig kopje koffie en namen daarna plaats in een van de ligstoelen, het was inmiddels het mooiste weer van de wereld geworden (en dat zou het ook tot het einde van de week blijven).
De ligstoel die Ad had uitgekozen was echter te zwak of … niet berekend op stevig gebouwde Hollandse jongens zoals Ad, onder grote hilariteit zakte Ad door de ligstoel.

Ad in gevecht met de ligstoel
Na dit avontuur gingen we op pad naar restaurant Le Chalet du Pré Saint Esprit, een van de betere lunch adressen in het Les Arcs gebied waar ik mij samen met John ‘terug trok’ op het terras gedeelte die bediend wordt, de anderen namen plaats op het zelf bediening deel van Le Chalet du Pré Saint Esprit terras.
De grote pizza smaakte bijzonder goed, ik was blij met m’n keuze .

Het toilet van  Bar Altitude, woensdag 20 maart
Het doel wasPlagne Aime 2000, best wel een merkwaardiger naam als je na gaat dat Aime 2000 op 2100 m ligt, what’s in a name?
We gingen daarna met de Becoin lift verder en kwamen toen op een voor mij bekende plek uit waar ik bijzondere herinneringen aan bewaar namelijk enkele bijzonder pittige afdalingen, wat te denken van de natuur afdaling Les Étroits of de super steile Morblue, de uitdrukking nomen est omen is hier wel heel toepasselijk, Les Étroits betekent namelijk de smalle of enge doorgang en smal is deze afdaling zeker, Mortblue betekend de Blauwe dood, ook heel toepasselijk want deze afdaling is super steil en vallen kan echt lelijk aflopen zoals ik in het verleden heb mee gemaakt.
Deze keer werd echter niemand in de verleiding gebracht, beide afdalingen waren namelijk gesloten.
Het was inmiddels lunch tijd geworden en we besloten om een hapje te gaan eten bij de nabij gelegen Bar Altitude.
Het toilet bezoek van Bar Altitude was een ‘dingetje’ apart, je moest een muntstuk (te koop bij de bar) in het slot van de WC deur werpen om die te ontgrendelen.
In de hoek van het toilet halletje bevond zich echter wel een piepklein urinoirtje, zo’n mannen dingetje, daar zat dus geen deur voor dus gratis en werd door de aanwezige heren dan ook frequent gebruikt, wel stonden er altijd wel wat wachtende dames achter je in dat halletje terwijl je dan je kleine boodschap deed, c’était bizar.
Hierna lekker rap terug geskied naar het hotel, al met al was het een fijne dag geweest.
S’avonds na het diner nog wat gesprekken aangeknoopt met leden van de ‘Zaanse’.
Altijd moeilijk al die nieuwe namen al hoe wel dat voor de dames niet zo moeilijk lag, twee derde van de aanwezigen heette namelijk Joke dus ik begon altijd met hallo Joke, meestal zat ik goed!

Mannen praat, donderdag 21 maart
Vandaag lag de lat in de s’morgens niet hoog, s’middags zouden we de buckle pistes onder handen nemen vandaar de betrekkelijk rustige ochtend start.
Nu moet rustig niet al te letterlijk worden genomen want de rode Grizzly afdaling werd met Warp speed genomen, en hierna nogmaals en … nogmaals, fantastisch, we konden er niet genoeg van krijgen, dit was genieten met hoofdletters.
Na deze inspanning tijd voor ontspanning, niet moeilijk onder de immer stralende zon, tijd voor een kleine pauze.
We streken neer op het terras van Col de la Chal dus op het einde van de Arcabulle stoeltjes lift, het was daar genieten in de zon.
Piet was volkomen ‘zen’, zo relaxed als hij daar zat. Hij stak daar een pijp bij op waar bij de stoute opmerkingen over een pijpende Piet natuurlijk niet uit konden blijven.
Na deze opmerking sloeg de algehele meligheid toe en toen iemand naar het toilet moest om maar zijn zeggen ‘zijn Pyhon uit te rollen’ was het hek van de dam (nee ik vertel niet verder).
Hierna noch wat gemakkelijk afdalingen gedaan om in Arc 1950 te gaan lunchen, wat een leuk dorp, splinter nieuw gebouwd maar dan met een authentieke touch qua architectuur, heel geslaagd met veel prima lunch adressen. Wij kozen Nonna Lisa uit als lunch adres, het was een prima voor een schappelijke prijs.

Na deze prettige stop werd aan het meer serieuze deel van de dag begonnen, de buckel pistes.
Niet iedereen vond dit een goed idee maar de rode piste naast het buckel circuit bracht uitkomst om deze bobbels te vermijden, kortom voor elk wat wils.
Zelf vermaakte ik mij opper best en nam als toegift de ‘half-pipe’ die in het verlengde van de buckels lag, eigenlijk moet ik niet zeggen dat ik de ‘half-pipe’ nam, de half-pipe nam mij want ik maakte een flinke smak!
Hierna werd het tijd om ons sociale leven in de hotel lounge weer op te pakken.

Martin’s bekentenis, vrijdag 22 maart
Deze dag werden de ‘vergeten pistes’ opgezocht, dus pistes waaraan we niet aan waren toegekomen in de voorafgaande dagen.

Even poseren, Martin uiterst rechts.

Dit hield niet aan dat we zomaar wat rommelden, zeker niet, Simon verslapte niet (dat doet hij nooit), hij hield het tempo er goed in en dat beviel mij wel
Ook nu weer heerlijk weer, en Piet pakte tijdens de koffie pauze zijn pijpetuitje.
Toen we aan de koffie zaten zei Piet opeens, waar is mijn pijp?
Ik moest toen denken aan mijn opa zaliger, die zocht ook eens zijn pijp, hij kon amper fatsoenlijk praten want hij had de pijp in z’n mond, net zoals Piet deze keer.
In de middag nog wat buckel pistes gedaan en daarna op tijd naar Belambra terug te keren.
Toen we weer in de lounge  van Belambre aan een biertje zaten deed Martin opeens een onthulling over zijn ‘verloren’ skipas, het bleek dat hij die later toch had gevonden in ‘verborgen’ zak van z’n ski jack, een ‘foutje’.
Dat hij nu niet meer in aanmerking kwam voor een vermelding in het Guiness Book of Records vatte hij tot mijn opluchting gelukkig laconiek op.

Croque monsieurs, zaterdag 23 maart
De laatste dag, alles heel houden dus het niet te dol maken was het/mijn motto.
So wie so had ik mij voorgenomen om het na de lunch voor gezien te houden maar toen ik zag dat Simon deze keer wat sandwiches had mee genomen zag ik de bui al hangen en wist ik dat deze ski-tijger daar heel anders over dacht.
Mijn vermoeden kwam uit, toen het lunch uur in zicht kwam zei Simon dat hij nog wat baantjes wilde wilde trekken, de rest ging richting lunch adres.

Het werd lunchen bij Le Chalet du Pré Saint Esprit, dus het restaurant onderaan de gelijknamige stoeltjeslift, lekker dichtbij huis.
Na de lunch gingen de anderen weer op pad, ik bedankte daar voor, zwaaide ze uit en zocht een comfortabele ligstoel op, bestelde nog un quart du vin blanc avec de glacons en wentelde me behaaglijk in de ligstoel, de rust was weldadig.
Zo tegen half vier ging ik terug, het hotel was dichtbij en dus was mooi op tijd terug.
Ik spoedde mij naar onze ‘eigen afgesloten’ bagageruimte die ik s’morgens na een goed gesprek met la réceptioniste (en haar chef) had kunnen lospeuteren.
Om exact 18.00 uur naar het bescheiden afscheid diner, twee croque monsieurs, dessert en enige karaffen water.
De karaffen water werden na een ‘goed gesprek met de gerant’ vervangen door karaffen wijn, iedereen tevreden en zo heurt het.
De terugreis ging snel, helaas weer zonder ontbijt stop maar daardoor lekker op
tijd in Purmerend, het einde van een geslaagde super zonnige ski vakantie met de Zaanse in Les Arcs zat er op, het was een top week.

Het juiste antwoord is C.